Ουροποιητικό σύστημα της γυναίκας Με κόκκινο, η διαγώνια τομή της επέμβασης
Πριν 10 χρόνια, η μαμά μου έκανε μια μεγάλη εγχείρηση για θωρακοκοιλιακό ανέβρυσμα. Κράτησε 8 ώρες, ο γιατρός δεν πίστευε ότι είχε σωθεί. Έμεινε στην εντατική 10 μέρες, και στο νοσοκομείο 4 μήνες, τους 3 πρώτους με μορφίνες καθημερινά. Της είχαν κόψει τα πλευρά από τη μιά μεριά του θώρακα με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να στηριχτεί στο κορμί της. Εκείνο το διάστημα σταμάτησα να δουλεύω, ήμουν μαζί της στο νοσοκομείο 3 μήνες ολόκληρους για να την κινώ και να τη φροντίζω.
Χαιρόμουν να τη βλέπω καθαρή με τα νυχτικά της κι εκείνη σιγά - σιγά άρχισε να πιάνεται από το κρεβάτι για να μετακινηθεί μόνη της προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Όταν τη μεταφέραμε σπίτι, άρχισε αμέσως άσκηση με φυσιοθεραπευτή κι ύστερα από ένα χρόνο μπόρεσε να σηκωθεί και να περπατήσει με τη βοήθεια του Π.
Πριν την εγχείρηση, ο γιατρός μας εξήγησε ότι θα έπρεπε να κόψουν την κυκλοφορία του αίματος για κάποιο διάστημα, μέχρι να συνδέσουν τις αρτηρίες με την εξωτερική παροχή. Σ' αυτό το διάστημα που δεν θα υπήρχε τροφοδότηση των ζωτικών οργάνων ( εγκέφαλος, καρδιά, νεφρά ) με αίμα, υπήρχε η περίπτωση να παρουσιαστεί βλάβη ή και μερική ή ολική καταστροφή τους ενώ η καρδιά της μπορεί να σταματούσε. Πληρώσαμε όσα μας ζήτησε και χαιρόμασταν που η εγχείρηση είχε πετύχει κι η μαμά μας ήταν ζωντανή.
Αυτό που της άφησε ήταν μια μερική αναπηρία στο αριστερό πόδι που σύμφωνα με τους γιατρούς προήλθε από ένα ελαφρύ εγκεφαλικό που υπέστη στην εντατική όπου βρισκόταν σε βαθιά καταστολή. Το πιο οδυνηρό όμως ήταν οι πόνοι. Πονούσε όλη τη μέρα πολύ και δεν υπήρχε τρόπος ν' απαλλαγεί από τους πόνους αυτούς.
Την πήγα σε μια καλή βελονίστρια, δεν είχα αμφιβολία ότι έλεγε την αλήθεια ότι της " κατέβαζε " ένα κουτί παυσίπονα με τη θεραπεία της κι αναρωτιόταν γιατί συνέχιζε να πονάει. Η μαμά μου έλεγε ότι αισθάνεται ένα μούδιασμα αλλά ο πόνος δεν της πέρναγε πραγματικά. Μετά από ένα μήνα δεν ήθελε να ξαναπάει. Το κόστος της θεραπείας ήταν μεγάλο κι η ανακούφιση δυσανάλογα μικρή. Την πήγα ύστερα στην πτέρυγα του πόνου σ' ενα νοσοκομείο, όπου μια πολύ καλωσυνάτη γιατρίνα της έκανε επισκληρίδιες στη μέση. Πάλι δεν έγινε τίποτα με αποτέλεσμα να πίνει πολλά παυσίπονα στη διάρκεια της ημέρας.
3 χρόνια αργότερα παρουσίασε σηψαιμία και χρειάστηκε να την πάμε επειγόντως στο νοσοκομείο να της αλλάξουν το αίμα. Εκεί μάθαμε ότι είχε μόνο ένα νεφρό. Μας φάνηκε παράξενο γιατί έκανε εξετάσεις κατά καιρούς, θα το ξέραμε. Όλοι σκεφτήκαμε την εγχείρηση αλλά ο γιατρός, αφενός μας είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, αφετέρου δεν μας είχε πει ότι είχε κάποια άλλη επιπλοκή ή απώλεια κάποιου οργάνου. Ήταν ένα παράξενο γεγονός, ωστόσο δεν ξέραμε να το εξηγήσουμε. Άλλη εγχείρηση δεν είχε κάνει πριν, υποθέσαμε ότι γεννήθηκε έτσι γιατί ούτε η ίδια θυμόταν που είχε τις παλιές εξετάσεις ή αν είχε κάνει σχετικές.
Πέθανε στις 29 Απριλίου από ρήξη ανεβρύσματος κι αυτές τις μέρες ο αδελφός μου τακτοποιεί τα πράγματά της στο πατρικό μας. Πριν από δύο ώρες μου τηλεφώνησε και μου είπε με λύπη ότι βρήκε μια εξέταση που είχε κάνει το 1981 στην οποία έλεγε ότι " αμφότεροι οι νεφροί είναι σε καλή κατάσταση ... " Δεν είχε λοιπόν γεννηθεί μ' ένα νεφρό. Το νεφρό χάθηκε στην εγχείρηση, άγνωστο πως και γιατι κι ο γιατρός δεν μας είχε πει τίποτα γι' αυτό.
